نردبان دیگران نباشیم

با اینکه کمک به دیگران کار شایسته‌ای است؛ اما رعایت اعتدال در این کار ضروری است. در واقع در کمک

به دیگران  باید هوشیارانه عمل کرده و پا را از گلیم خود فراتر نگذاریم. قبل از کمک به دیگران باید به رفتار و

تفکر آن‌ها نسبت به خود توجه کنیم و در صورت لزوم عواقب کمک به آنها را بسنجیم. باید به یاد داشته

باشیم که نردبان دیگران نباشیم.

بارها به دیگران کمک کرده‌ام که کارشان را انجام دهند و از برنامه‌هایشان عقب نمانند. با این کار علاوه

براینکه در مرکز توجه دیگران بودم و حس ارزشمندی و اعتماد به نفسم تقویت می‌شد، از اینکه

توانایی‌هایم دیده شده و کارآمد بوده خوشحال بودم. در این مواقع انتظار داشتم بعد از اتمام کار روابط‌‌‌‌‌‌مان به

همان صورت باقی مانده و حتا صمیمی‌تر شویم؛ اما بعد از اتمام کار همه چیز به روال عادی بازمی‌گشت.

ناباورانه می‌دیدم که زحماتم نادیده گرفته شده و بار دیگر روابط‌مان به سردی گرایده است. آن‌ها فراموش

می‌کردند که اگر کمک و حمایت من نبود کارشان به تعویق می‌افتاد یا از عهده انجام آن بر نمی‌آمدند. در

این لحظات از خود خشمگین می‌شدم. حس می‌کردم مورد سوء استفاده قرار گرفته‌ام. از اینکه به جای

رسیدگی به کارهای خود نردبانی برای دیگران بوده‌ام ناراحت شده و افسوس زمان و انرژی از دست رفته را

می‌خوردم.

برخی از افراد علاوه بر تشکر نکردن و نادیده گرفتن زحماتم کمک مرا امری عادی پنداشته و گاه وظیفه‌ام در

قبال خود دانسته و آن را به فراموشی می‌سپارند. بسیار پیش آمده که فرد مورد نظر در حضور من از تلاش

و سخت‌کوشی خود برای رسیدن به هدف سخن گفته بدون اینکه اشاره‌ای به کمک من کند. در این

لحظات سکوت تنها کاری بوده که کرده‌ام. کاری که نمی‌دانم درست بوده یا اشتباه. از تجربه نردبان دیگران

بودن یادگرفتم که قبل از کمک به دیگران نوع نگاه و رفتار آن‌ها به خود را بسنجم و براساس آن تصمیم به

یاری‌شان بگیرم. باید به یاد داشته باشم به جای نردبان دیگران بودن پلی برای پیشرفت خود بسازم.

نویسنده: عهدیه فزونی