به وقت گاه

• گاه به وقت دوستی باید قاطعیت را جایگزین مهربانی و گذشت کرد.
• گاه می اندیشم درک دیگران دشوارتر از آن است که تصور می کردم. گویی آنان صندوقچه‌ای اسرارآمیز

هستند که هیچ کلیدی نمی‌تواند قفل آن راباز کند.

• گاه به وقت اندیشیدن به زندگی، درمی‌یابم که روزگار سراسر رنج و اضطراب است؛ اما همچنان آن راعاشقانه دوست دارم.
• گاه که به وقت دشواری‌ها به بن‌بست می‌رسم و به عبث بودن دنیا می‌اندیشم؛ زیبایی زندگی معجزه‌وار از روزنه‌ای روحم را می‌نوازد.
• گاه که در پرتگاه ناامیدی می‌ایستم یک نگاه، یک سخن، یک لبخند یا دستان گرم یک دوست،دشتی پرگل را در برابرم نمایان می‌کند.
• گاه که به اطرافیانم می‌اندیشم آن‌ها را دور و دست‌نیافتنی می‌یایم. گویی فرسنگ‌ها با من فاصله دارند و صدایم به گوش‌شان نمی‌رسد.
• گاه بدون تفکر سخنی می‌گویم که سبب شناخت بیشتر خودم می‌شود.
• گاه حضور در سکوت و آرامش بهتر از هر کلامی‌است.
• گاه به جای داد عشق سر دادن بهتر است سکوت کنیم تا عشق خود ببالد و زبان به سخن بگشاید.
• گاه فراموش می‌کنیم که زیبایی زندگی به خاطر حضور کسانی‌است که دوست‌شان داریم.
• گاه لازم است از سرعت خود بکاهیم تا زیبایی مسیر را ببینیم و از آن لذت ببریم.
• گاه به مادر بودن می‌اندیشم و درمی‌یابم باید صبر را آبیاری کنم و فداکاری را انشاء.
• گاه به وقت دل‌تنگی به کاغذ و قلم پناه می‌برم.
• گاه در هیاهوی زمان در کوچه پس کوچه‌های تنهایی شادی را می‌جویم که چون کودکی بازی‌گوش‌ گوشه‌ای پنهان شده است.
• گاه در نگاه و کلام کودکان عشقی نابی را می‌یابم که سال‌ها در پی‌اش بودم.

نویسنده: عهدیه فزونی