خوشبختی در فضای مجازی

صحنه: مرد با خوشحالی وارد خانه می‌شود. شاخه گلی در دست دارد.

زن روی مبل نشسته موبایل در دست دارد.

مرد: سلام عزیزم

زن به سمت مرد بر می‌گردد. با چهره‌ متعجب می‌گوید: سلام عزییزم.

زن با دین گل از جایش بلند می‌شود و به سمت مرد می‌رود.

زن: ممنون عزیزم. چه سوژه خوبی برای استوریه. لباس مرد را مرتب می‌کند و می‌گوید: لبخند بزن عزیزم.

مرد با اکراه لبخند می‌زند و زن دکمه دوربین را فشار می‌دهد. مرد به آشپزخانه می‌رود.

مرد: کجاست؟

زن: چی؟

مرد: قورمه‌سبزی که استوری کرده بودی.

زن: چالش ناهار بود. عکسی قرمه سبزی بود که سه ماه قبل خونه مامانم خوردیم.

مرد: منو باش که دلمو صابون زدم. تازه به همکارم هم نشون دادم. اونم گفت: خوش‌به‌حالت ما ماکارانی داریم.

زن: تو که می‌دونی من وقت ندارم.

مرد: بله فضای مجازی بدون شما یه پاش لنگه.

زن: تیکه می‌ندازی؟

مرد: نه. من کی جرات دارم چنین جسارتی کنم خانم!

زن: نمی‌دونم کی می‌خوای متوجه بشی چیز‌های مهم‌تری از خوردن هم هست.

مرد: بععله. اون چیزم حتما استوری‌های شماست.

زن: کاش یکم روشن‌فکر بودی.

مرد: اگه روشن فکری اینه صد سال سیاه نمی‌خوام روشن فکر باشم.

زن: خوددانی.

مرد: حالا شام چی داریم؟

زن: یه ساعته داشتم آب تو هاون میکوفتم.

مرد: لااقل یه املت می‌زدی.

زن: گوجه نداشتیم.

مرد: نیم رو.

زن: تخم مرغ نداریم.

مرد: کارت که دستت بود می‌رفتی خرید.

زن: وقت نداشتم.

مرد آهی سوزناک از اعماق وجودش بیرون داد و گفت پس چی داریم.

زن مکثی کرد و گفت: کنسرو لوبیا.

مرد: دیگه از هرچی کنسروه حالم بهم می‌خوره. آماده شو بریم فروشگاه خرید.

زن: امروز نمی‌تونم بیام. در ضمن باید فروشگاه درست و حسابی بریم تا بتونم چند تا عکس خوب برای پیجم بگیرم.

مرد به طرف در می‌رود و درحین راه رفتن می‌گوید: خوش‌به‌حال همکارم. زندگی‌ما شده فضلی مجازی و قضای مجازی.

زن:کجا؟

مرد: می‌رم از فروشگاه سر خیابون چن تا تخم مرغ بخرم.

زن نگاهی از روی تاسف به مرد می‌کند و سر تکان می‌دهد و می‌گوید: بشین الان اینترنتی سفارش می‌دم.

مرد با عصبانیت به زن نگاه می‌کند. از در خارج شده و آن را محکم می‌کوبد.

نوشته شده توسط عهدیه فزونی